Verhaal: nieuwe baan

Voordat ik het verhaal opschrijf eerst even wat context.


Gebruikte afkortingen:

O.P. = onderwijzend personeel
O.O.P. = onderwijs ondersteunend personeel
M.T. =  managementsteam
V.O. =  voortgezet onderwijs

1) Docenten die langer dan 2 jaar bij hun werkgever werken hebben een opzegtermijn van 3 maanden, ingaande per 1e dag van de volgende maand.
2) Een schooljaar loopt van 01-08 t/m 31-07.

Rimpelloos overstappen naar een andere baan (in het onderwijs) betekent dus opzeggen voor 1 mei. In de praktijk werkt opzeggen voor 1 juni ook prima omdat de eerste lesdag pas in half augustus of zelfs de eerste week van september valt.
Goed, daar gaat ie:

Nieuwe (con-)rector

Drie jaar geleden werd een een nieuwe rector aangesteld en een jaar later werd het M.T. aangevuld met een conrector. Laatstgenoemde zonder ervaring in de wondere wereld van het onderwijs. Niet geheel toevallig merk ik dat er de afgelopen 2 jaar steeds meer regeltjes komen die:
1) nooit onderwijskundige gronden hebben
2) nooit werkdruk verlagend werken maar de werkdruk verhogen en het werkplezier verlagen
3) ervoor zorgen dat er van elke docent een dossier wordt aangelegd (!) In elk geval van degene die wel eens een kritisch geluid durven laten horen.

Zouden in de hiërarchische laag eronder afdelingsleiders opereren met oog voor hun personeel en goed onderwijs dan zouden veel zaken anders lopen. Maar je raadt het al, qua afdelingsleiders is het al niet veel beter. Ik benadruk even dat het de eerste 9 jaar bij deze werkgever wel goed werkbaar was en ook heb ik een referentiekader door mijn werkervaring op 4 andere scholen.

De feeling met de werkvloer lijkt bij alle vier afdelingsleiders compleet verdwenen, mede veroorzaakt doordat deze, soms nog jonge collega's, geen lessen verzorgen.

Je zou kunnen redeneren dat iedereen die op school werkt en geen O.P. is dan tot het O.O.P. behoort. Dit geldt dan ook voor de schoonmaaksters, het M.T, etc.

Grappend werd wel eens opgemerkt dat de afk. O.O.P. staat voor "onderwijs ondermijnend personeel" of zelfs "onderwijs ontwrichtend personeel". Het is helaas allang geen grap meer maar keiharde realiteit.
Samengevat: er moet gestreden worden om nog kwaliteit te kunnen bieden en die strijd wordt moeizamer. De rector is de 60 reeds ruim gepasseerd, dus het credo bij de meeste van mijn collega's is: een paar jaar volhouden en daarnaast hopen dat de conrector niet de rector opvolgt. Dit tegen de achtergrond van wat financiële problemen en het begin van de krimp. Ook worden er op allerlei onderwijsvernieuwingen top-down uitgevoerd.

Vaksectie en dolk in de rug

Per vak(ken) zijn er de secties waar, op gelijkwaardige basis, onderwijs vorm wordt gegeven. Het M.T. heeft in haar oneindige wijsheid besloten om een taakomschrijving voor de sectievoorzitters te schrijven en drastisch uit te breiden. Het komt er op neer dat de sectievoorzitters taken van het M.T. gaan overnemen en de facto M.T. lid ZIJN. Het is kennelijk nog niet onrustig genoeg in de school.

Toen dit duidelijk werd hebben vijf sectievoorzitters hun taak neergelegd. Helaas dacht de voorzitter van onze sectie er anders over en lijkt de nieuw in te slagen weg voor deze persoon als een geschenk uit de hemel te komen.

Op woensdag 19 juni kwam ik erachter dat er een figuurlijke dolk in mijn rug was gestoken.
Ik had me net ingesteld op "nog een jaar" en daarna zien we wel, maar het was duidelijk: hier kan ik niet langer blijven werken.

Sollicitaties en ontslag

Diezelfde avond heb ik via meesterbaan allerlei vacatures geselecteerd. De volgende ochtend heb ik me ziek gemeld (ik had nog een dag te goed, dus zonder gewetensbezwaren).
Op die donderdag heb ik mail- en telefonisch contact gehad met een aantal scholen en bij eentje werd direct een gesprek ingepland op donderdagmiddag 27 juni. Bij een andere school een gesprek op vrijdagmorgen 28 juni.

Op donderdagmiddag vertrok ik voor mijn jaarlijkse festivalweekend en die was, zoals eerder gemeld, zeer geslaagd! Ook de maandag had ik geen verplichtingen zodat ik dus pas op dinsdag weer op school was. Die week heb ik betreffende collega en leidinggevend weten te vermijden en zo zat ik aan het eind van de donderdagmiddag op gesprek. In één woord: GEWELDIG! Wat een positieve benadering en waardering.

Ik heb allerlei zaken overwogen, maar één ding stond vast: op vrijdag 28 juni wil ik ontslag nemen. Maandag begint immer de maand juli waardoor ik formeel pas op 1 november weg zou kunnen. 1 oktober is ook niet ideaal maar daar valt nog mee te leven.

Zie ik ook nog een afspraak in mijn agenda verschijnen...bij de rector met afd. leider (direct leidinggevende) erbij. Hoe mooi zou het zijn als ik het gesprek zou kunnen aanvangen met het overhandigen van mijn ontslagbrief!

D-Day

Ben je er nog? Dan vind je het kennelijk ook een spannend verhaal! :-)

Afijn: vrijdag 28 juni: op gesprek bij school nr. 2. Een zeer matige vacature met te weinig uren, 2 locaties, een tijdelijke aanstelling en een deel van de uren maar t/m december en geen enkel perspectief etc. Ook leek het handhaven van mijn huidige salarisschaal een potentieel probleem.

Op school vergaderd (n.a.v. de herexamens) en vervolgens een aantal mentorleerlingen gebeld vanuit een werkkamertje. Zelf zat ik ook op telefoontjes te wachten. School 1 was het eerst en de rector viel snel met de deur in huis: we willen je graag hebben! Een warm gevoel daalde op me neer en ik zei dat ik hem dezelfde dag zou terugbellen. Toen heb ik een sprintje getrokken naar 2 verdiepingen hoger. Kreeg een collega onder 4 ogen te spreken en deelde haar mee dat ik over een half uur ontslag zou nemen. Ik vertelde wat er voor me lag en ze zei me dat dit een fantastische keus was. Dat wist ik zelf ook al maar dat moest ik nog even van iemand anders horen.

Weer 2 trappen afgerend, onderweg een collega mijn voornemen in het oor gefluisterd, en weer terug naar mijn werkplek met privacy (dat dacht ik tenminste...) en belde school 1. Aan de andere kant van de lijn werd een vreugdedansje gedaan en ik vroeg hem of hij binnen 13 minuten een kort mailtje ter bevestiging kon sturen: hij ging het proberen.

Toen mijn ontslagbrief uitgeprint, ik had hem al klaar. Toen belde school nr. 2 met goed en slecht nieuws. Ik dacht: "voor jullie heb ik alleen maar slecht nieuws", maar vertel. Ze konden niet mijn salarisschaal doorbetalen maar wilden me wel graag hebben.... Ik heb vriendelijk bedankt.

Drie minuten voor het gesprek ontving ik het beloofde mailtje.

Ok.

Nu


even


zen.......

Ontslag nemen

In de diepe stoel vroeg ik of ik het gesprek mocht openen aangezien dit zowel de lengte als de inhoud zouden kunnen beïnvloeden. Er werd instemmend geknikt.

"Bij deze dien ik mijn ontslag in." En legde de brief voor mijn direct leidinggevende neer. Ik geloof niet dat ik veel meer gezegd heb. Mevrouw reageerde....NIET. Ik bedoel echt NIET.

De rector zei nog wel iets positiefs en vroeg daarna om mijn handtekening om de ontslagbrief rechtsgeldig te maken. Verdere details van het gesprek zijn minder interessant of vertrouwelijk, dus ik ga door met: hoe nu verder?

Hoe nu verder?

Eén telefoontje van mijn nieuwe rector was voldoende: ik mag direct weg! Wel ligt de school in een andere regio dus dreigde er een zeer korte zomervakantie. Voordat ik dit zelf aankaartte kreeg ik te horen dat ik gewoon mijn "eigen" vakantietijd moest aanhouden! Hij zag me graag uitgerust beginnen, dan maar iets later.

Een detachering wordt zonder problemen overgenomen en ook had hij daaraan vast al een mavo-3 klas aan mijn uren toegewezen, die overigens verder bestaan uit louter havo en vwo bovenbouw uren.

Verder kreeg ik te horen dat, bij goed functioneren, mijn tijdelijke aanstelling na een jaar een vaste zou worden, met (hoogste) salarisschaal LD (!). Wauw, het kan niet op!

Op de vraag of ik nog iets wilde vragen stamelde ik dat ik het schoolgebouw graag even wilde zien. Terloops werd opgemerkt dat er nog geld voor een kleine verbouwing voor de Bi/Na/Sk lokalen op de plank ligt en dat ik daar ook over mee mocht denken (!)

Een leuke school? WALHALLA zeg ik je!

Walhalla dus

Acht dagen na het eerste gesprek werd ik, samen met andere nieuwe collega's, op school voorgesteld. Het was tevens de eerste keer dat mijn naam en de term "godsgeschenk" in één zin genoemd werden. Ik heb maar wat meewarig met mijn hoofd geschud... Diezelfde dag een gezellige borrel opgevolgd met een barbecue bij een sectielid thuis. Thuis. Ja, dat voel ik me er nu al. Fijne en capabele collega's en op deze school wordt initiatief nemen gewaardeerd en beloond.

Tijdens de rondleiding zag ik het nieuwe muzieklokaal met bijbehorende geluidsdichte oefenhokjes. Blijkt er ook nog een opname studie te zijn in de kelder, en dat 1 van de muziekdocenten producer is.
Ik wist niet of ik huilen of zingen moest! Ik geloof dat het neuriën werd.

Het enige minpuntje is de afstand: 63-73 minuten met de auto. Nou ja, we gaan zien hoe dat gaat, 4 dagen per week en de woensdag vrij. Mijn rooster heb ik al gezien er daar zitten geen 1e lesuren in, moet dus te doen zijn.

Mijn elfjarige carrière bij mijn huidige school komt dus abrupt aan zijn eind. De kasten zijn al leeg, aankomende week nog een paar vergadering en dat was het dan. Woensdag nog een sectie uitje (hoe zal dat gaan?) waarbij nog 2 andere collega's vertrekken. Ook 2 stagiaires komen niet terug, want geen uren (!!!) en daarnaast is er na de zomer nog een collega met zwangerschapsverlof.
Vrijdag nog een plenaire bijeenkomst met afscheid van vertrekkende collega's. Ik weet niet of en wie me gaat toespreken en of ik zelf de microfoon nog krijg. Ik heb wel iets te zeggen, mocht dat zo zijn.

Mijn herinneringen zijn voor de overgrote meerderheid positief en zou ik langer gebleven zijn was dit wellicht niet meer zo geweest.

Pfoe, complimenten als je het hele verhaal gelezen hebt. Nu ff tijd voor wat anders, fijne dag!