Hallo trouwe lezer, het is weer tijd voor een verhaaltje.
Het gaat over de vakantie of liever over de nasleep ervan. Maar allereerst: de vakantie naar Marokko zelf was in één woord GE-WEL-DIG en het was alles en meer wat ik me ervan had voorgesteld. Mogelijk dat ik in een later bericht wat foto's plaats maar nu schep ik er genoegen in om de "nasleep" eenmaal in zijn geheel op te schrijven zodat het voorgoed uit mijn geheugen kan. Ben je er klaar voor? Daar gaat ie.
Deel 1: terugreis en Schiphol
De terugvlucht vertrok 30 min. later dan gepland maar met kennelijk een gigantische meewind op 11,5 km hoogte zodat ie 15 min. vroeger landde dan gepland: hoe fijn. De aankomsttijd was daardoor 15:00 uur geworden en als alles mee zou zitten was er een klein kansje om precies om 18:00 uur thuis te zijn en de start van de GP van Sao Paulo te kijken.
Het liep anders.
Na de paspoortcontrole, die vrij vlot verliep, troffen we, de groepsleden van de singlesreis plus gids, elkaar nog eenmaal, bij bagageband 22. Toen de eerste personen hun bagage hadden werd begonnen met afscheid nemen en de groep dunde uit tot, je raadt het al, alleen ik en de gids er nog stonden. Mijn rugzak kwam niet en terwijl ik afscheid nam liep ik richting het loketje van Viggo (de bagage handler zoals dat kennelijk heet) nabij bagageband 16.
Daar aangekomen stond er een bordje dat het loket gesloten was en dat ik naar hun andere loket moest. Daar maakte ik een fout door geen foto te maken van het bordje. Afijn, ik vind navigeren op Schiphol al lastig als alles regulair gaat dus in dit soort situaties ben ik niet op mijn best.
Na een hele tijd lopen kwam ik aan bij aankomsthal 1. Daar was niet wat ik zocht. Nergens een informatie balie of iets dergelijks. Verdorie, wat nu? "Lost and found" dan wellicht? Daar heen gelopen en de jongeman verwees me naar VERTREKhal 1 wat waarschijnlijk ook daadwerkelijk op het bordje had gestaan maar ja: moe van alle indrukken en 12 dagen reizen en de terugweg en toe aan rust en avondeten.
Met enige moeite toch het andere Viggo loket gevonden in aankomsthal 1 waar een groepje ongeïnteresseerd personeel me even aanhoorde en toen vertelde dat er een rapport opgemaakt moest worden en dat dat daar niet kon. Er werd even gebeld en na 5 minuten werd me verteld dat ik ergens anders moest zijn: het loketje buiten dienst waar ik net vandaan kwam.
Op mijn laatste wilskracht en reserves weer het hele eind teruggelopen te zijn, nog langs een controle waarbij die jongen de terugstuuractie hoofdschuddend aanhoorde was ik weer terug bij het eerste loketje...waar.... jawel...nog steeds niemand was.
Met moeite ben ik net niet ontploft en vroeg om hulp aan een douane beambte. Die hoorde het ook hoofdschuddend aan en raadde me aan, ook omdat ik onderhand redelijk over mijn toeren begon te raken, om naar huis te gaan.
Dat besloot ik te doen.
Deel 2: de NS en koffiestop
Daar kwam de volgende uitdaging want er was duidelijk iets aan de hand met de NS zondag, werk aan het spoor vermoed ik. De zuidelijke route (via Utrecht en Arnhem) leek gehinderd dus wellicht over de Noord dan maar? In de chaos vond ik een IC naar Zwolle en besloot die te nemen. Na een heel lange reis (tig haltes Amsterdam en Aalsmeer) ging ik eindelijk een tweetal provinciegrenzen over en wachtte een lange tussenstop in Zwolle.
Tijd voor WC bezoek en een welverdiend kopje koffie. €0,70 contactloos betaald voor toiletbezoek maar dan krijg je een bon van €0,50 die je kunt besteden, dus ach, prima. Twee anderen lieten hun bonnetje achter dus nam ik die ook maar mee. In de koffieshop/winkel bleken de bonnen niet inwisselbaar maar alleen op het station, oké, geen reep chocola maar die koffie pak ik wel. Welk bekertje? De kleine is overduidelijk voor espresso en die grote lijkt me echt te groot, de middelste dan maar. De koffie ging er ruim overheen en voegde er een 2e bekertje aan toe, suiker en melk, roerlepeltje en de eerste slok leerde dat het de temperatuur had van smeltend lood. Met verbrande mond het volgende perron opgelopen, het regende ondertussen met fikse windstoten.
Daar aangekomen dacht ik een chocolate chip cookie voor precies €1,50 te kopen, voor mijn bonnen. Het jonge ding achter de kassa mompelde dat maar 1 bon per persoon gebruikt kon worden en vlak nadat ik me daar inwendig knarsentandend snel bij neerlegde voegde ze daar aan toe: bij aankopen vanaf €2,50. Ik heb haar de 3 bonnen gegeven en vriendelijk gezegd: hier, hou ze maar.
Na trein 2, waarin ik de vordering van de F-1 coureurs enigszins volgde, had ik de aansluiting op trein 3 en werd ik door een vriendin met haar dochter afgehaald en was ik rond 21:00 uur eindelijk thuis, zonder rugzak, maar bij mijn katjes. Een enkel souvenir had ik trouwens in mijn handbagage en ik prijsde mezelf gelukkig met het flesje met Saharazand.
Deel 3: Viggo en Transavia
Het PIR formulier had ik dus (nog) niet en nu was het de uitdaging deze alsnog op afstand aan te maken en/of mijn bagage te traceren en thuis te krijgen. Eerst Viggo gebeld en zonder keuzemenu kreeg ik direct iemand aan de lijn. Na mijn uitleg begin de mevrouw gelijk over het PIR en vergat even zich in te leven waardoor ik het nodig vond dit even te laten weten. Het gesprek bleef constructief en ze vroeg me een mail te sturen met een x aantal gegevens. Na die verstuurd te hebben dacht ik even rustig na. Dit was me nog (lang) niet voldoende en besloot ook contact op te nemen met Transavia. In eerste instantie via whatsapp.
Ik voeg de conversatie even in en let vooral op de tijdstempels:
Daarop besloot ik ook telefonisch contact te zoeken met Transavia en na een boel keuzemenu's en wacht muziekjes kreeg ik
De Engel aan de lijn.
Ze hoorde meelevend alles aan en er ontstond een prettig gesprek waarbij
ze meerdere dingen noteerde. Volgens
haar had ik bij "lost & found" het PIR formulier moeten invullen en we bespraken hoe ik het had aangekaart bij Viggo. Volgens
haar had ik alles goed gedaan en
ze raadde me aan dagelijks contact te zoeken met Viggo om te zien hoe het ervoor stond. Ik ben hier nu wat details kwijt maar
deze lieve dame heeft me 3 of 4 keer teruggebeld, zeker nadat ik uiteindelijk werd gebeld door Viggo met de mededeling dat mijn rugzak gevonden was, op Schiphol. Een aardige vrouw die bevestigde dat het slim is om een duidelijk leesbaar adreslabel aan je bagage te bevestigen.
Alleen één probleem: er was geen PIR verklaring dus kon het niet naar me opgestuurd worden. Enigszins uitgerust en een beetje gewend aan de gang van zaken begreep ik dat Transavia dit zou kunnen overrulen dus ik wist wel wie ik moest bellen: de Engel.
De Engel belde me terug en verzekerde me vanuit het hoofdkantoor van Transavia dat Viggo de volgende dag mij zou bellen.
Dat gebeurde dinsdag inderdaad en er werd gevraagd om mijn adresgegevens.
Gistermorgen werd nogmaals gebeld en enigszins gejaagd klonk het: "er moet nog een douaneformulier ondertekend worden". Wauw, oké. Die kwam via de mail en stuurde ik per kerende post. Even later kwamen er 2 mails waarvan één het verzendbericht van een koerier.
En die stond hier vandaag. Om 13:30 uur.
Het voelde als een groot cadeau met heel veel kleine cadeautjes erin!
Tegen het personeel van Viggo op Schiphol en de Whatsappende Sonia van Transavia heb ik een klacht ingediend waarin ik het niet naliet de telefonische engel te complimenteren.
Ik ga haar morgen nog eenmaal proberen te pakken te krijgen en...ten huwelijk vragen! :-)
Geintje, maar haar uit eten vragen doe ik zeker wel!
Misschien bestaat toeval niet?
