Verpieteren

Vrolijk kerstfeest, hopelijk lukt zoveel mogelijk mensen dat nog een beetje. Hier gaat het op en af, vandaag trouwens wel "op" door het zien van mijn naaste familie.

Columniste Saskia Noort verwoordt het in mijn ogen uitstekend, en om die reden plaats ik haar artikel hier grotendeels onaangepast. bron: https://www.destentor.nl/gezond/wij-singles-zijn-zachtjesaan-steeds-meer-aan-het-verpieteren~a2616c81/

Wij singles zijn zachtjesaan steeds meer aan het verpieteren

Daar gaan we weer. Ik heb even overwogen gewoon dezelfde column in te leveren als een jaar geleden, maar dat was iets te makkelijk verdiend. Wat nog te schrijven, wat nog te zeggen, wat nog te vinden, wat nog te voelen, wat nog toe te voegen?

Ome Cron jaagt ons massaal de depressie in en het enige dat ons nog rest is ruzie maken over voor wie het allemaal het zieligst is. De kinderen, de jongeren, de ouderen, de culturelen, de horekaffers, de restaurateurs, de boekwinkeliers, de zieken, de kappers, de schoonheidsspecialistes, de zorg, de wappies. Ben ik iemand vergeten? Ja, en welbewust. De groep waartoe ik zelf behoor, de alleenstaanden. Zo ongeveer even groot als het aantal antivaxers, maar groeiende, met dank aan de lockdowngolven en de bijbehorende verplichting 24/7 met je partner door te brengen. Zijn wij singles zieliger dan de rest? Nee, maar we zijn wel zachtjesaan steeds meer aan het verpieteren. Niet iedereen, er zullen heus types zijn die lockdowns omarmen en een eenzame kerst het toppunt van geluk vinden. Deze column gaat niet over jullie, dus bespaar me de woeste mails.

Deze column is voor de mensen die weer een jaar alleen de donkere dagen door moeten zien te komen. Die niet kunnen vluchten naar de zon, het café, kerstdiners met vrienden, de bioscoop of het theater. Ik ken iemand die vorig jaar in zijn eentje onder de afzuigkap stond te gourmetten met de pannetjes recht op de gaspitten. Dat zie je nooit in de kerstreclames.

Ja, wij kunnen leuk zoomen met elkaar, of wandelen op anderhalve meter en de enige penetratie die ons wacht, is die van de corona-thuistest. Knuffelen mogen we uitsluitend met ons huisdier, maar die beesten zijn inmiddels helemaal paranoia van onze aanhankelijkheid. Murw geslagen hebben we gekeken naar de persconferentie en de aankondiging van alweer een eenzame kerst en oudejaarsavond. Ik heb geschreeuwd naar de tv. Boosteren? Ja, kom maar op! Waar, wanneer? Ik sta klaar verdomme! Maar jullie niet!!

En daar gaat de streep door de kerstdunches, door mijn kalkoen van vijf kilo, door eindelijk weer eens spontaan iemand ontmoeten, door alles waar we naar snakken. Ik weet heus wel dat het moet, dat er mensenlevens door gespaard worden, dat we het samen moeten doen en al die dingen. Tuurlijk, het is nog vele malen erger voor heel veel andere mensen en ik zal me volgens de maatregelen gedragen, maar alles in mij vervlakt. De lust, het plezier, het verlangen, de hunkering, de zin, de motivatie om er iets van te maken. 

En we hebben inmiddels geleerd dat een lockdown van drie weken meestal drie maanden wordt, dat boostercampagnes oneindig traag gaan, geplaagd door vele storingen, misschien niet eens helpen, en dat elke vorm van hoop en optimisme dagelijks uit ons gebeukt wordt door een stroom aan virologen en OMT-leden die ons bombarderen met de angstigste scenario’s. Zoals we ook weten dat die nog nooit werkelijkheid geworden zijn. Precies deze murw-heid maakt dat de mensen, en zeker de singles, het niet zo nauw meer nemen, in navolging van de koninklijke familie.

Bekentenis

Ik sluit af met een bekentenis: ik heb voorgekropen en sta vooralsnog op de planning om volgende week een boosterprik te krijgen. Mijn geboortejaar is vermoedelijk morgen aan de beurt maar ik heb gejokt en gisteravond laat een afspraak gemaakt. Volgens Teletekst worden afspraken van voorkruipers geannuleerd: ik merk het wel. Als docent en single persoon heb ik gemeend me een keer niet helemaal aan de regels te houden. Hopelijk is Omikron / Ome Cron zeer mild en zeer besmettelijk. Dan komt er eindelijk een einde aan leven met de rem erop.