Bijna dood ervaring

Toen ik gisteren uitgeslapen was en fris gedoucht beneden kwam was het al te laat voor ontbijt en te vroeg voor lunch. Ik ben niet van het brunchen dus ik besloot met een appel de dag te beginnen. Afijn, dat was dus bijna mijn laatste dag...

Halverwege de appel die ik gedachteloos (onvoldoende) kauwde realiseerde ik me dat er wat in mijn keel bleef steken. Het volgende mondjevol zou het wel losmaken dacht ik (denk ik) maar het tegengestelde was het geval. Met een serieuze blokkade in mijn keel liep ik naar de keuken en nam een flinke slok water waarbij ik mezelf meer dan waterboarde want het meeste liep rechtstreeks mijn longen in.

Al hoestend hapte ik naar lucht terwijl de adrenaline een handje hielp. Na, ik weet niet hoe lang, stabiliseerde de boel een heel klein beetje waarbij de ongemakkelijke blokkade nog eigenwijs en hinderlijk aanwezig bleef maar ik een beetje kon ademen. Ademen als door een rietje zeg maar wat net genoeg is als je niet in paniek raakt en het niet te lang duurt. Dat niet in paniek raken lukte, net. Waarschijnlijk omdat ik me realiseerde dat paniek een heel vervelende dood zou veroorzaken.

Ik bedacht dat overgeven de blokkade zou kunnen verwijderen maar dat ik dat onder geen beding in mijn eentje ging proberen want, zou het niet lukken zou ik stikken. Daar was ik onderhand wel van overtuigd. Oké, ik heb NU hulp nodig. Ook voor een eventuele Heimlich manoevre. Die tevergeefs op mezelf toepassen leek me ook niet de beste manier. 

De auto van de buurman stond er niet en de buurvrouw, mocht ze thuis zijn, leek me niet geschikt voor deze calamiteit. De overburen zijn op vakantie... Ik bedacht dat een heel klein stukje autorijden mogelijk moest zijn en ik belde mijn ouders op de vaste lijn (met het idee om daar naartoe te rijden mits ze thuis waren): geen gehoor.

Plots zie ik de buurman van een huis verder buiten staan, met zijn dochter. Ik trok mijn schoenen aan (waarom eigenlijk?) en liep naar hem toe. "Kun je even meekomen? Meteen?" maakte de urgentie duidelijk zonder zijn dochter te laten schrikken. Eenmaal binnen de situatie uitgelegd en boven de WC mijn vinger in de keel gestoken. Wat kots reflexen maar de situatie verbeterde niet en steeds moeten hoesten en happen naar adem. Doodeng maar ik was tenminste niet meer alleen. Buurman bleef ijzig kalm en deed, na mijn instemming, een paar Heimlich pogingen, zonder veel resultaat. Nogmaals een vinger in de keel en ik stond op het punt 112 te bellen toen ik licht moest overgeven. Eindelijk kwam mijn maag me te hulp.

Het grootste stuk was losgekomen. Ik kon weer ademhalen. En normaal praten.
De buurman uitvoerig bedankt die weer vertrok, volslagen onaangedaan. Met hele kleine slokjes resterende stukjes appel doorgeslikt en even rustig gaan zitten.

Dus, de wijze lessen die ik eruit haal:

• Het leven kan, ook door iets stompzinnig kleins, zomaar voorbij zijn.
• Als er een verstopping ontstaat in je keel: niet een volle mond doorslikken.
• Blijf kalm.
• Altijd goed kauwen.
• Onderzoek hoe je Heimlich op jezelf kunt uitvoeren!

Zo, dat ben ik ook weer even kwijt. Ik heb er vannacht niet slecht van geslapen maar gisteren overdag wel regelmatig flashbacks gehad. De rest van de appel heb ik nog wel opgegeten.

Vakantie/tussenjaar

En dan is het nu echt vakantie, het begin van een langere vrije periode? Toen ik in juli 2006 ging backpacken was er, na een week of 6 wel een gevoel van omslag van vakantie naar...iets anders. Dus de komende tijd nog een vakantiegevoel. Morgen trouwens nog één keer naar school want ik was mijn oplader van de laptop vergeten. Even een bakkie doen met de knakker van ICT (serieus goeie gast) en dan is het echt klaar. Ik heb op de voorlaatste schooldag nog een mailbommetje laten vallen die zijn uitwerking niet miste. Daarover later misschien meer maar nu niet.