Vijf vijfvoudige Grand Prix winnaars staan voorgoed in de geschiedenisboeken, waaronder twee wereldkampioenen!
Waaronder de allereerste wereldkampioen, die van 1950 in de persoon van
Guiseppe (Nino) Farina
Begon al in 1933 met racen en is de winnaar van de allereerste Formule-1 race op 13 mei op Silverstone en tevens van het eerste rijderskampioenschap in 1950. In de oppermachtige Alfa Romeo's verdeelden Farina en legendarische teamgenoot Fangio de zeges.
In het seizoen 1950 wonnen beide drie voor het kampioenschap meetellende Grands Prix. Doordat in dit seizoen (en die t/m 1960) de Indy-500 ook meetelde was het geen officiële "clean sweep" voor het Alfa team. Overigens werden er in die tijd (en zelfs tot in de jaren '80) ook diverse Grands Prix gereden die niet voor het kampioenschap meetelden.
Na de voorlaatste race, waarin hij startte als tweede, de race lange tijd aanvoerde, terugviel door problemen met de brandstoftoevoer, zicht terug vocht tot plek 3 totdat nieuwe technische problemen hem deze stilvallen, stond Farina slechts 3e met 22 punten, achter Fagioli (24) en Fangio (26).
In die tijd kregen alleen de eerste 5 coureurs punten en werd een overwinning beloond met 8 punten (en vervolgens 6-4-3-2). De snelste raceronde leverde ook 1 punt op.Slechts pech bij Fangio en een klein wonder konden de wereldtitel nog naar Farina brengen, en dat is precies wat gebeurde. Fangio had pech in de afsluitende race, zelfs in twee verschillende auto's, (Overstappen in de auto van je teamgenoot was toegestaan), en Farina won de race.
In 1951 won Farina alleen nog de Grand Prix van België en ging Fangio met zijn eerste van 5 titels aan de haal. In 1952 werd Farina, dankzij o.a. 4 tweede plaatsen, runner-up achter de ongenaakbare Ascari. In 1953 boekte Farina zijn 5e en laatste overwinning (in Duitsland) en werd 3e in de eindrangschikking. In 1954 en 1955 nam hij, met redelijk succes, nog deel aan enkele races. In 1956 probeerde hij zich tevergeefs te kwalificeren voor de Indy-500.
Tien jaar later verongelukte hij op de openbare weg, op weg naar de Grand Prix van Frankrijk.
N.B.: In die jaren deden coureurs geen helm op maar slechts een linnen kapje. Vermoedelijk om het hoofd een beetje warm te houden....wauw!
Clay Regazzoni
Deze Zwitser startte tussen 1970 en 1980 132 Grand Prix en won direct de GP van Italië in zijn debuutjaar. Ook in de jaren '74, '75 en '76 won hij er steeds eentje waardoor hij nooit genoeg punten verzamelde om wereldkampioen te worden. In 1974 werd hij wel vice-wereldkampioen in een Ferrari achter de jonge Fittipaldi.
In 1979 won hij zijn 5e en laatste GP op Silverstone.
In 1980 kwam hij uit voor het armlastige Ensign team waar hij tijdens de Amerikaanse GP een ernstig ongeluk meemaakte waardoor hij een dwarslaesie opliep die hem in een rolstoel deed belanden.
In december 2006 verongelukte hij op de openbare weg door een kop-staart botsing.
John Watson / Keke Rosberg.
Deze Noord-Ier zou tussen 1973 en 1985 152 GP's rijden maar nooit wereldkampioen worden. In het knotsgekke seizoen 1982, waar geen enkele coureur meer dan 2 races wist te winnen, eindigde hij als 3e.Watson was lange tijd commentator voor Eurosport en is momenteel 72 jaar jong.
De wereldkampioen van dat seizoen werd de, niet-zo-spectaculaire-maar-wel-degelijke coureur Keke Rosberg kampioen, met slechts 1 zege! Rosberg, inderdaad de vader van, had aan 44 punten (uit 16 races) genoeg voor de wereldtitel.
Michele Alboreto
Tenslotte de sympathieke Alboreto die van 1981 en 1994 maar liefst 194 Grands Prix startte.
Voor het legendarische maar achteropgeraakte Tyrrell team scoorde hij in 1982 en 1983 de laatste 2 overwinningen.
1985 was zijn beste seizoen waar hij de eerste seizoenshelft in het spoor van latere kampioen Prost kon blijven. Alboreto was uiteindelijk de "best of the rest".In de desastreus verlopen GP van San Marino van 1994 waar Ratzenberger en Senna verongelukten vonden nog diverse andere niet-dodelijke incidenten plaats. Bij Alboreto liet, bij het verlaten van de pits, zijn rechter achterwiel los zodat diverse monteurs gewond raakten.
Na de formule-1 was Alboreto succesvol in o.a. de 24 uur van Le Mans die hij in 1997 won.
Tijdens een test in 2001 voor Audi op de Lausitzring zorgde een klapband ervoor dat hij van de baan vloog en verongelukte.
Ik hoop op een snel vervolg, maar realistisch gezien zal een zesde overwinning dit seizoen voor Max lastig worden. Op naar 2019 met een snelle en betrouwbare Honda motor in het achteronder!
(En toch stiekem even duimen voor de laatste 2 races van dit jaar.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten