zondag 23 oktober 2016

Mijn auto's - 2 - Ford Escort

januari 2002-februari 2002

Witte Ford Escort 1.6, bouwjaar 1993 (9 jaar oud)
5 versnellingen, met schuifdak en trekhaak

Gekocht bij de plaatselijke Nissan dealer voor €2268,90 (f5000,-). Deze vijfduizend gulden was een gift van mijn ouders toen het animo voor een lang gedroomde reis naar Australië niet doorging. Het gespaarde geld werd een vrij te besteden gift.

Op 6 februari 2002, ik had toen mijn eerste baan in het onderwijs, reed ik van school naar huis. Een ritje van 40 km en na een korte tussenstop bij mijn ouders vertrok ik voor de laatste 5 km.
Het was een druilerige dag en ik was, achteraf gezien, oververmoeid. Ik remde te weinig af en ging een S-bocht met te hoge snelheid in. Was er geen tegenligger geweest dan was er waarschijnlijk niets aan de hand geweest. Ook met slechts één tegenligger was er waarschijnlijk zwieper en een heftig schrikmoment geweest, maar geen (blik-)schade. 

Helaas, er waren 2 tegenliggers. Ik liet het gas los, kwam met de rechter wielen in de berm (heb niet geremd om die reden), de eerste auto passeerde, ik schoot de weg weer op en raakte de tweede auto in de flank. Ik hoorde de klap en uit mijn linker ooghoek zag ik deze auto een halve of hele draai maken door de klap. Ik hobbelde tussen 2 knotwilgen de sloot in, het glas aan de linkerkant sloeg eruit en de auto kantelde tot bijna op de kop.

Na een paar seconden zette ik de radio uit.

De motor liep al niet meer. Omdat het zo snel ging heb ik het gevoel dat ik gewoon rechtop zit, alhoewel mijn hersenen snappen dat dit niet zo is. Ik zoek naar de ontgrendeling van de gordel en merk dat die niet helemaal op de juiste plek zit, maar vindt hem toch.

Ik druk op de rode knop en val in het inktzwarte water. Het is niet diep maar wel zwart en koud.
Buiten hoor ik gedempte geluiden en voel een urgente neiging om de auto uit te komen. Wanneer het lukt om een raampje open te draaien neemt de opkomende paniek even snel weer af. Ik roep "hallo" en krijg antwoord: "we komen eraan!" Met de hulp van 2 mannen lukt het om de bijrijders voorportier open te krijgen en ik stap eruit.

De bestuurder van de andere auto heeft gelukkig geen letsel en moppert over dat ik te hard reed.

De rest van het verhaal: mijn ouders gebeld, politie komt, ambulance rijdt eerst verkeerd maar pikt me op, nekbrace om, rit met de ambulance (geen sirene en zwaailichten) allerlei controles in het ziekenhuis en een nacht waar mijn familieleden me om de 2 uur moesten wekken en een vraag moesten stellen om te kijken of mijn bovenkamer nog goed werkte, heb ik bij deze ingekort.



Het enige blijvende letsel is een klein winkelhaak-vormig litteken op mijn linkerarm. Ik had de volgende dag niet eens spierpijn, over geluk gesproken...

Een van de agenten belde me later op om te vragen hoe het ging en mee te delen dat ik nog een bekeuring kon verwachten voor een "vermijdbaar ongeval". Die ik overigens nooit heb gekregen, waarmee ik met deze 2e auto geen extra kosten qua boetes had.

De enige foto's die ik van de Ford heb zijn van na het ongeval. -->

Nu ik de foto's zie herinner ik me ineens dat paaltje dat bijna door de voorruit naar binnen kwam...



Geen opmerkingen:

Een reactie posten